आयुष्यात आलेला 'एखादा काळ' हा वाईट नसतोच, वाईट असते ती त्या काळातली आपली परिस्थिती, काळाशी दोन हात करतांना आपली सतत कमी पडत राहाणारी उर्जा, आपल्यातली मानसिक आंदोलने आणि त्या काळातून लवकरात लवकर बाहेर पडण्यासाठी आपली होत असणारी तडफड.
ही तडफड जितकी जास्त होते , जगण्याची...जगण्यावर प्रेम करण्याची उर्जा तितकी जास्त वाढत जाते.
दुःख माणसाला जिवंत राहाण्याची, आयुष्यावर नव्याने प्रेम करण्याची उर्मी देतं. द्यायला हवं...
पण...
जर आपलं स्वतःवरही प्रेम असलं तरच हे होऊ शकतं.
स्वतःवर प्रेम करणं म्हणजे स्वार्थीपणा कधीच नसतो. ती भेट असते ...आपण स्वतःला दिलेली.
कुणीतरी येईल , आपल्याला आनंद देईल ही वाट बघत बसण्यापेक्षा आपण स्वतःच स्वतःला आनंद देणारे होऊ शकतोच पण बर्‍याचदा माणसे स्वतःवर प्रेम करण्यासाठीही इतरांची वाट पाहाण्यात आयुष्य घालवतात...
प्रेम म्हणजे स्वतःपर्यंत पोहोचण्याचा प्रवास असतो. जगण्याचा प्रवास असतो. आयुष्याची ओढ असते आणि जिवंतपणाशी जुळलेली नाळ असते...
ओसाड जागी पावसात दाटीवाटीने बहरलेली झुडूपं म्हणजे प्रेम असतं.
कुठल्याही क्षणी आपलं आयुष्य संपून जाईल, एवढा ऋतू संपेपर्यंतच आपण ह्या जागेवर विसावलेले आहोत, ह्या कशाकशाची पर्वा न करता...नाव गाव काहीच माहीत नसलेली ती झाडे जेव्हा पावसाचे थेंब अंगाखांद्यावर घेतं सुखाने डोलतांना दिसतात , एकाच ऋतूनेही इतकी जोमाने वाढ पकडतात ...ते अनुभवणं म्हणजे प्रेम...
हक्काशिवाय जगलेली ओढ...
पाऊल तिथेच टाकू शकतो जिथे जागा खाली आहे...पण स्वतःच्या आत पोहोचायला जागा लागत नाही...प्रेम आपल्या आत आहे...हक्काचं...स्वतःचं...स्वतःवरचं...
Love yourself ,
आयुष्याचा रंग अजूनही हिरवा आहे !
__________________________________________
टिप : -{ लेख कसा वाटला कमेंट मध्ये नक्की कळवा }-
सदर लेख आवडल्यास नक्की शेअर करा ✅
.png)
.jpeg)
0 टिप्पण्या